✍️म उनको छेउमा गएर उभिए । उनि मलाई देखेर पनि न देखे झैँ गरे । म अटेरी गर्दै उनका सामु उभिएँ र आफुलाई चिनाए , उनि मौन थिए एक दिन दुई दिन यसरि हप्तौं बित्यो एकदिन अचानक भक्कानिएर रुन थाले ।बर्बराउदै भने मलाई जिउनै मन छैन । उनलाई त्यसरी रोएको देखेर मेरा पनि आँखा रसाएर आए ।अप्ठ्यारो मान्दै सोधे किन तेसो भनेको भनेर तर उनि साह्रै दुखि देखिन्थे । छोरा-छोरीले ल्याएर नर्सिंग होममा राखेर गएपछि फर्केर पनि नआएकोमा ।हुन पनि त म जतिपटक गए, एकपल्ट मात्र छोरालाई भेटेकी थिए , छोराको आदेश थियो रे कि कसैले पनि उनलाई सम्पर्क नगर्ने , परेको खण्डमा आफै सम्पर्क गर्छु भनेर त्यस नर्सिंग होमले सम्पर्क गर्न खोज्दा उनि रिसाएका थिए रे
उनि निकै कमजोर देखिएका थिए यति सम्म की उनको सांस मात्र बाँकि थियो । खाना अगाडी हुन्थ्यो चिसो भएर जान्थ्यो तर उनि छुदै छुदैनथे ।
त्यो दिन उनि निकै खुसी थिए । खाना पनि खाएछन् ,सुकिलो लुगा लगाएका , उनि दङ्ग थिए ।जो जस्लाई भेट्दथे भन्थे भोलि उनलाई भेट्न उनको परिवार आउदै छन् भनेर ।हुन पनि किन न हुन महिनौ बितिसकेको थियो यो दिनलाई पर्खेर बसेको ।उनको उज्यालो अनुहारले मलाइ पनि उर्जा थपेको थियो । उनको खुशीले मलाई मात्र होइन सबैलाई खुसी बनाएको थियो ।
म भोलिपल्ट जाँदा उनको कोठा उनको परिवारले भरिएको थियो , दुवै छोराहरू, छोरि र नाति-नातिनीहरू वरिपरि जम्मा भएको देखेर मलाई उनको खुशीले हाँसेको अनुहार हेर्न इच्छाले छिचोल्दै
भित्र पसे । छेउमा गएर उभिए तर............... उनि निस्तेज थिए । आँखा बन्द , अनि धड्कन पनि बन्द ।उनि सबै आउनु भन्दा अगाडि नै यो संसारबाट बिदा लिइ सकेका रहेछन ।
- तारा अधिकारी
डेनभर कोलोराडो ।