लघु कथा

✍म उनको छेउमा गएर उभिए , उनि मलाई देखेर पनि न देखे झैँ गरे ।म अटेरी गर्दै उनका सामु उभिएँ र आफुलाई चिनाए , उनि मौन थिए एक दिन -दुई दिन यसरि हप्तौं बित्यो एकदिन अचानक भक्कानिएर रुन थाले , बर्बराउदै भने मलाई जिउनै मन छैन , उनलाई त्यसरी रोएको देखेर मेरा पनि आँखा रसाएर आए,अफ्ट्यारो मान्दै सोधे किन तेसो भनेको भनेर । साह्रै दुखि देखिन्थे , छोरा-छोरीले ल्याएर नर्सिंग होममा राखेर गएपछि फर्केर पनि नआएकोमा , हुन पनि त म जतिपटक गए एकपल्ट मात्र छोरालाई भेटेकी थिए । छोराको आदेश थियो रे कि कसैले पनि उनलाई सम्पर्क नगर्ने , परेको खण्डमा आफै सम्पर्क गर्छु भनेर ,त्यस नर्सिंग होमले सम्पर्क गर्न खोज्दा उनि रिसाएका थिए रे उनि निकै कसजोर देखिएका थिए , सांस मात्र बाँकि थियो खाना अगाडी भएनि चिसो भएर जान्थ्यो उनि छुदै छुदैनथे ।

त्यो दिन निकै खुसी थिए , खाना पनि खाएछन् ,सुकिलो लुगा लगाएका , उनि दङ्ग थिए ,जो जस्लाई भेट्दथे भन्थे भोलि उनलाई भेट्न उनको परिवार आउदै छन् भनेर ,हुन पनि किन न हुन महिनौ बितिसकेको थियो यो दिनलाई पर्खेर बसेको उनले ,उनको उज्यालो अनुहारले मलाइपनि उर्जा थपेको थियो उनको खुशीले मलाई मात्र होइन सबलाई खुसी बनाएको थियो ।

     म भोलिपल्ट जाँदा उनको कोठा  उनको परिवारले भरिएको थियो , दुवै छोराहरू, छोरि र नाति-नातिनीहरू वरि परि जम्मा भएको देखेर मलाई उनको खुशीले हाँसेको अनुहार हेर्न इच्छाले छिचोल्दै

भित्र पसे , छेउमा गएर उभिए तर............... उनि निस्तेज थिए आँखा बन्द , धड्कन बन्दा उनि सबै आउनु भन्दा अगाडिनै यो संसारबाट बिदा लिइ सकेका रहेछन ।

✍️ तारा अधिकारी
डेनभर, कोलोराडो ।